Świeto Grzybów!

Święto Grzybów

Węgliniec Stolica grzybowego Zagłębia !

Impreza pod gołym niebem jest popularny nie tylko na Dolnym Śląsku, ale także w innych regionach Polski oraz w krajach Europy m.in Niemczech, Czechach, Norwegii i innych. Zapraszamy do Węglińca na "Święto Grzybów", grzybobranie i szereg innych atrakcji, dlatego że Gmina Węgliniec pokryta w blisko 90% lasami to piękne i czyste, dziewicze środowisko, darzące nas nie tylko i obfitością zwierzyny, w tym ptactwa i ryb, owoców runa leśnego, grzybów oraz zdrową wodą, ale i gościnnością swoich mieszkańców.

Charakterystycznym elementem krajobrazu gminy są śródleśne stawy, a zwłaszcza opuszczone stawy i oczka wodne, gdzie można spotkać piękne stanowiska unikatowych o skali europejskiej roślin takich jak sosna błotna, rosiczka, wrzosiec bagienny oraz wiele innych. Wśród tego kompleksu stawów znajdują się specjalne stanowiska dla wędkarzy. Na terenie gminy znajdują się siedliska głuszca, cietrzewia, orła bielika, bociana oraz innych często rzadkich okazów fauny. Inicjatorem "Święta Grzybów" jako koncepcji połączenia oczekiwań społecznych na zdrowe i ciekawe spędzanie wolnego czasu z efektywną formą promocji zasobów krajobrazowo-przyrodniczych gminy jest p. Paweł Sikora.

"Święto Grzybów" było i jest organizowane społecznie i przez osoby prywatne z udziałem Urzędu Gminy i Miasta Węgliniec. Warto wspomnieć, że impreza ma apolityczny charakter.

Zgodnie z jej pierwotną koncepcją celem imprezy jest promocja walorów krajowo - przyrodniczych Borów Dolnośląskich i Gminy Węgliniec, rekreacji i zdrowego trybu życia. Dlatego też najważniejszą częścią węglinieckiej imprezy, są Mistrzostwa Europy w Zbieraniu Grzybów. Warto tu wspomnieć, iż w Borach Dolnośląskich są zazwyczaj dwa wysypy grzybowe - pierwszy na przełomie czerwca i lipca, a drugi zaczyna się pod koniec sierpnia i trwa nawet do połowy listopada.

Każdego roku na najbardziej charakterystycznym konkursie "Święta Grzybów", Mistrzostwach Europy w Zbieraniu Grzybów zjeżdżają amatorzy z kraju i zagranicy. Grzybiarze wyruszają w Dolnośląskie Bory w niedzielę rano.

Pierwszy, historyczny mistrzowski tytuł grzybowego championa w 1996 r., za wielkiego koźlarza czerwonego o wadze 555 gramów, zdobył student informatyki, Mariusz Kutrowski z Czerwonej Wody. Kategorii rzadkich, ale jadalnych okazów pierwszą nagrodę za czubajkę kanie przyznano Tadeuszowi Nowaczykowi.

W skład komisji Mistrzostw Europy w Zbieraniu Grzybów wchodzą mykolodzy ze Stowarzyszenia DARZ GRZYB ( www.darzgrzyb.pl )z Krakowa, którzy to oceniają tylko zdrowe okazy, ciężar grzyba, wygląd i jego kondycję.

Kolejnym charakterystycznym konkursem grzybowym są dotychczas "Mistrzostwa Polski w Potrawach Grzybowych" a w tym roku "III Mistrzostwa Europy w Potrawach Grzybowych".

Impreza plenerowa "Święta Grzybów" promuje ekologiczne formy zachowań w środowisku naturalnym.

W ramach promocji naszej gminy, podczas grzybowego święta, organizowane są targi produktów runa leśnego, wystawy ekologiczne (wystawa agroturystyczna oraz wystawa piecy na biomasę), grzybowo - leśne plenery malarskie, hepeningi ekologiczne, wystawy promocyjno-handlowe firm i przedsiębiorstw oraz różnego rodzaju konkursy dla młodzieży (gimnazjada, marsze na orientację, jazda rowerowa na orientację) i dla dorosłych (konkurs drwali). Dla potrzeb "Święta Grzybów" wytyczono sieć oznakowanych i opisanych tras rowerowych prowadzących przez malowniczo położone zakątki Borów Dolnośląskich.

Celem przyciągnięcia jak największej ilości publiczności organizowane są koncerty z udziałem artystów polskich i zagranicznych. Corocznie imprezę kończy widowiskowy pokaz sztucznych ogni. Według szacunkowych obliczeń ogółem przez dwa dni imprezy przez miejsca gdzie się ona odbywa przewija się ponad 20 tys. osób, a w momentach najatrakcyjniejszych punktów programu uczestniczyło w niej ponad 10 tys. Osób."

"Święto Grzybów" zostało zauważone przez lokalne, krajowe i międzynarodowe media. Współpracowaliśmy już z TVP, TVP3, TVN24, Muzycznym Radiem, Mitteldeutscher Rundfunk -MDR, Radiem Wrocław, Gazetą Wyborczą, Przyjaciółką, Gazetą Wrocławska, Nowinami Jeleniogórskimi, zgorzelec.info, zinfo.pl, bolec.info, dlastudenta.pl , Gazetą Wojewódzką.

Jestesmy dumni z naszego Węglinieckiego święta.! To jest nasz znak rozpoznawczy ;) Zapraszamy wszystkich ulubieńców lasów i grzybów 11 i 12 września do Węglinca. :)

 

Nasze święto zawsze rozpoczynamy paradą przez miato. 

Kochamy Święto Grzybów! ;D

Lisy

Lis – nazwa zwyczajowa oznaczająca drapieżnego ssaka z rodzaju Vulpes, najczęściej stosowana w odniesieniu do gatunku Vulpes vulpes (w języku polskim zwanego lisem pospolitym, lisem rudym lub, po prostu, lisem), a także przedstawicieli innych gatunków, podobnych do lisa, a zaliczanych do rodzajów: Alopex, Dusicyon i Urocyon.

Dziki

Dzik (Sus scrofa) – gatunek dużego, lądowego ssaka łożyskowego z rzędu parzystkokopytnych. Sus scrofa jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Jest przodkiem świni domowej.
Dzik jest popularnym zwierzęciem lownym i jako taki doczekał się w języku myśliwych wielu szczegółowych określeń, pozwalających w krótkich słowach opisać zwierzę i jego zachowanie. Z czasem część tej terminologii weszła do języka codziennego, a także języka zoologów. W Polsce dzik jest pospolitym przedstawicielem tzw. zwierzyny czarnej, podlega sezonowej ochronie. Samica dzika nazywana jest lochą, samiec odyńcem, a młode warchlakiem, warchlak o charakterystycznym paskowym umaszczeniu – pasiakiem.

Środowisko 

Dzik jest eurytopem, unika tylko terenów otwartych i górskich. Zasiedla głównie obszary o dużej lesistości, ponieważ w lasach znajduje pokarm oraz schronienie. Idealnym siedliskiem dla niego są lasy lisciaste i lasy mieszane, gdzie znajduje się najwięcej typowego dla niego pokarmu. Optymalnym środowiskiem dla tego gatunku są prawdopodobnie lasy łęgowe. Dzik dzięki swej plastyczności ekologicznej jest jednym z najważniejszych i najliczniejszych dużych ssaków naszej strefy klimatycznej. Obserwuje się pojawianie dzików, w tym loch z warchlakami, na terenie miast (np. Świnoujście), gdzie przychodzą, aby żerować w śmietnikach i na wysypiskach.

Tryb życia

Zwierzę stadne, żyjące w grupach rodzinnych nazywanych wahatami. W skład gromady wchodzi od kilku do dwudziestu osobników obu płci: stara locha – przewodniczka – oraz lochy z warchlakami (młode do osiągnięcia dojrzałości płciowej). Pozostałe osobniki są słabiej związane ze stadem. Odyńce rzadko wiążą się z grupą, zwykle bytują samotnie. Watahy przebywające na wspólnych żerowiskach tworzą zgrupowanie liczące do 100 osobników.

Dziki w ciągu dnia odpoczywają w barłogach lub tarzają się w błocie. Wieczorem osobniki wyruszają na żer i pod osłoną nocy wychodzą z lasu na pola. Mogą być szkodnikami upraw.

Biegają kłusem, galopem lub skokami. W galop zrywają się rzadko i potrafią nim przebiec tylko kilkaset metrów. Dobrze pływają, dlatego występują na jeziornych i rzecznych wyspach.

W stadzie dziki bardzo lubią czyścić sobie nawzajem skórę, czochrając się o pnie drzew. Czasem leżą w barłogu bardzo stłoczone. Dzik jest agresywnym zwierzęciem i w niektórych sytuacjach odważnie szarżuje na wroga. Lochy z potomstwem są szczególnie niebezpieczne.

 Pożywienie

Dzik jest typowym wszystkożercą. Żywi się m.in. żołędziami, orzeszkami buczynowymi. Jest utrapieniem rolników – ryjąc, potrafi poczynić wielkie szkody, zwłaszcza w uprawach roślin bulwiastych. W runie znajduje dżdżownice, owady, gryzonie, których nory odnajduje węchem, kłącza roślin, grzyby. Zjada nawet padlinę. Zdobywa pokarm głównie przekopując ziemię swym wrażliwym, wydłużonym ryjem (gwizdem).

 A oto nasz szkolny dziku ;PP

 

Dąb czerwony

Dąb czerwony (Quercus rubra) – gatunek drzew z rodziny bukowatych (Fagaceae). Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej. Jest tam najpospolitszym gatunkiem dębu. W Polsce jest gatunkiem introdukowanym, ok. XIX w. został sprowadzony przez leśników jako gatunek pielęgnacyjny i ochronny. Zaliczany jest do roślin inwazyjnych - niebezpiecznych dla rodzimej flory i jako taki powinien być usuwany z obszarów chronionych, a także z lasów podczas przebudowy drzewostanu. Rozprzestrzenia się samorzutnie, obecnie występuje już na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Wypiera rodzime gatunki dębów i inne drzewa. Status gatunku we florze Polski: kenofit, agrofit.

Pokrój

Duże drzewo z grubym pniem i szeroko rozgałęzioną koroną. Wzrost w młodości bardzo szybki, później wolniejszy. Osiąga wysokość do 25 m.

Pedy

Gałązki cienkie, nagie, błyszczące, ciemnoczerwone, lub brązowo-oliwkowe.

Pień

Masywny i gruby, ale dość nisko nad ziemią rozgałęziający się na grube konary. Kora ciemnoszara, do 40 lat gładka (czym różni się od krajowych gat. dębów), potem płytko spękana.

Liście

Ulistnienie skrętoległe. Liście duże, u podstawy szerokoklinowate, z obu stron po 4 pary prawie równoległych do siebie klap bocznych, grubo ząbkowanych, ostro zakończonych; z wierzchu ciemnozielone, od spodu jasnozielone, jesienią jaskrawoczerwone. Mają długość do 25 cm i szerokość do 15 cm. Dąb czerwony jest bardzo efektowny, gdy jego liście stają się jesienią pomarańczowe i czerwone. Bardzo trudno i powoli ulegają rozkładowi utrudniając wegetację roślinom runa leśnego.

Kwiaty

Kwiaty męskie są zebrane w kotki, kwiaty żeńskie wyrastają pojedynczo. Kwitnie pod koniec maja. Roślina jednopienna, wiatropylna.

Owoce

Żołędzie szerokojajowate, czerwonobrązowe, błyszczące, z widocznymi podłużnymi paskami, u podstawy płaskie. Miseczki nagie, z przylegającymi łuskami, na bardzo krótkiej szypułce. Miseczki żołędzi w pierwszym roku są wielkości ziaren grochu. Żołędzie dojrzewają dopiero na drugą jesień.

 

Zaskroniec.

Podczas spaceru po łące spod nóg wyskoczył nam.. zaskroniec.

Zaskroniec zwyczajny (Natrix natri) – gatunek niejadowitego węża. Żywią się żabami, traszkami, rybami lub drobnymi gryzoniami, które połykają bez uprzedniego uśmiercania. Atakują jedynie poruszające się zwierzęta. W niewoli zaskrońce żyją do 15 lat.
Zaatakowany zaskroniec broni się, często udając martwego, wypuszcza przy tym nieprzyjemnie pachnącą ciecz, która dodatkowo ma zniechęcić potencjalnego drapieżnika. Może także wydawać dość głośny syk w celu odstraszenia napastnika.
Zaskroniec zawdzięcza swą polską nazwę charakterystycznym żółtym plamom w okolicy "za skroniami". Plamy te są bardzo wyraźne – pozwalają łatwo rozpoznać ten niejadowity i niegroźny dla człowieka gatunek.
W dawnej Litwie zaskroniec uważany był za zwierzę święte, wierzono bowiem, że domostwo, w pobliżu którego węże te zamieszkają, czeka pomyślność.
Występowanie.
Zaskroniec bardzo lubi przebywać na terenach podmokłych, bagnistych, w pobliżu jezior, doskonale pływa i nurkuje.

Sosna błotna

Sosna błotna (kosodrzewina błotna, kosówka błotna, sosna hakowata) (Pinus mugo subsp. uncinata syn. P. uncinata) - drzewo iglaste, podgatunek kosodrzewiny z rodzaju sosna (Pinus) należącego do rodziny sosnowate, uważany czasem za odrębny gatunek, blisko spokrewniony z kosodrzewiną. Możemy ją podziwiać w rezerwacie sosny błotnej w Węglińcu. ;) 

Charakterystyka

Pokrój

Zmienny, nieregularny, często stożkowaty z długimi dolnymi gałęziami.

Pień

Osiąga wysokość od kilku do 20 metrów.

Liście

Sztywne, ciemnozielone igły, zebrane w pęczki po 2, o długości 4-5 cm.

Owoce

Szyszki niesymetryczne, lekko zakrzywione, o długości 3-5 cm, brązowe. Tarczki wypukłe z wyraźnym wyrostkiem.

Ochrona

Gatunek pod ścisłą ochroną na mocy Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną (Dz. U. z dnia 28 lipca 2004 r.).
 

Odmiany

Odmiany ogrodowe: 

• 'Echiniformis'- odm. wolno rosnąca o szmaragdowym zabarwieniu igieł, sztywnych i stosunkowo długich.
• 'Hexe' - karłowa odmiana, kulista
• 'Compacta' - odm. silnie karłowa, ciemne i krótkie igły.

W naszym rezerwacie! ;D